MUTLULUĞUMU ÖĞRETMENİME BORÇLUYUM!
Gönderilme zamanı: 19 May Cum, 19:48
Mutlu bir hayatı Nurdan öğretmene borçluyum!
Hayatımı değiştiren olayların cereyan ettiği sıralarda sekizinci sınıftaydım. Okulun bitmesine 2 ay gibi bir zaman kalmıştı ki babamı elim bir trafik kazasında kaybettik. Bu olaydan sonra da yaşamımda tatsız bir sürpriz bekliyordu beni. Babamın vefatından sonra dedem;"Kadın kısmı erkeği olmadan büyük şehirde barınamaz" deyip bizleri köye götürmeye karar verdi.
O gece annemle dedem konuşurken ben de kapının ardında onların kararlarının ne olacağını dinliyordum. Annem dedeme, "Baba, kızın okulunun bitmesine 2 ay kaldı, okulu bitirseydi de öyle dönseydik bari "demişti. Dedemin cevabı ise hala kulaklarımda çınlar, "Bitirecek de ne olacak sanki, zaten buna gerek de yok. Okumayı biliyor ya ona yeter. Hem ben onun kısmetini köyde buldum bile, iyide başlık veriyorlar" Evet işte böyle demişti dedem. Dünyam başıma yıkılmıştı, ayakta duramadım, yığılıp kalmıştım oracığa. Sabaha kadar ağladım o gece. Sabah okula nasıl gitmiştim, derslere nasıl katılmıştım bilmiyordum. Beynimde sürekli bu durumdan nasıl kurtulabilirimin planlarını yapıyor, çok olumsuz fikirlere bile beynimde yer veriyordum.
Bu fikirler beynimi esir almışken, matematik öğretmenim Nurdan hanım omuzuma dokunmuş, ve bana "Neyin var Aysima kaçtır sesleniyorum duymuyorsun?" diyerek yanıma oturmuştu. Artık daha fazla kendimi tutamadım ve gözlerim yaşlı hıçkıra hıçkıra kendimi öğretmenimin kucağına bıraktım ve bütün olup biteni anlattım. Haksızlığa tahammülü olmayan Nurdan öğretmen ders bitiminde bize gitti. Annemle ne konuştular bilemiyorum; ama akşama annem dedeme köye dönmeyeceğini, çocuklarının istikbali söz konusu olduğunda herşeye göğüs gerebileceğini, hatta dede olarak kendisinin de buna katkıda bulunması gerektiğini söylüyordu.
İşte herşey bundan sonra değişti. Nurdan öğretmenimin çabaları sonucu annem bir işe girdi. Ben ve kardeşlerimin de eğitimle ilgili bütün harcamalarını karşılayacak düzenli burs ayarladı. Ta ki herbirimiz mesleklerimizi elde edinceye kadar. Ne olmam gerektiğine o an karar vermiştim. Öğretmen olacaktım. Ben de Nurdan öğretmenim gibi kız çocuklarının maddi ÇIKARLAR uğruna feda edilmemesi, onların da her türlü hakka sahip birer birey olarak yetiştirilmesi için elimden geleni yapacaktım. Şu an sevdiğim mesleği yapıyorsam, mutlu mesut bir yuvaya sahipsem bunu Nurdan öğretmenime borçluyum. Kendisine müteşekkirim ve ona bir hayat borcum var.
Nurdan öğretmen şu an emekli; ama yine de topluma yeni Aysimalar kazandırmaya devam ediyor.
Aysima Eren, Rize
AİLEM DERGİSİ / 20 MAYIS 2006
Hayatımı değiştiren olayların cereyan ettiği sıralarda sekizinci sınıftaydım. Okulun bitmesine 2 ay gibi bir zaman kalmıştı ki babamı elim bir trafik kazasında kaybettik. Bu olaydan sonra da yaşamımda tatsız bir sürpriz bekliyordu beni. Babamın vefatından sonra dedem;"Kadın kısmı erkeği olmadan büyük şehirde barınamaz" deyip bizleri köye götürmeye karar verdi.
O gece annemle dedem konuşurken ben de kapının ardında onların kararlarının ne olacağını dinliyordum. Annem dedeme, "Baba, kızın okulunun bitmesine 2 ay kaldı, okulu bitirseydi de öyle dönseydik bari "demişti. Dedemin cevabı ise hala kulaklarımda çınlar, "Bitirecek de ne olacak sanki, zaten buna gerek de yok. Okumayı biliyor ya ona yeter. Hem ben onun kısmetini köyde buldum bile, iyide başlık veriyorlar" Evet işte böyle demişti dedem. Dünyam başıma yıkılmıştı, ayakta duramadım, yığılıp kalmıştım oracığa. Sabaha kadar ağladım o gece. Sabah okula nasıl gitmiştim, derslere nasıl katılmıştım bilmiyordum. Beynimde sürekli bu durumdan nasıl kurtulabilirimin planlarını yapıyor, çok olumsuz fikirlere bile beynimde yer veriyordum.
Bu fikirler beynimi esir almışken, matematik öğretmenim Nurdan hanım omuzuma dokunmuş, ve bana "Neyin var Aysima kaçtır sesleniyorum duymuyorsun?" diyerek yanıma oturmuştu. Artık daha fazla kendimi tutamadım ve gözlerim yaşlı hıçkıra hıçkıra kendimi öğretmenimin kucağına bıraktım ve bütün olup biteni anlattım. Haksızlığa tahammülü olmayan Nurdan öğretmen ders bitiminde bize gitti. Annemle ne konuştular bilemiyorum; ama akşama annem dedeme köye dönmeyeceğini, çocuklarının istikbali söz konusu olduğunda herşeye göğüs gerebileceğini, hatta dede olarak kendisinin de buna katkıda bulunması gerektiğini söylüyordu.
İşte herşey bundan sonra değişti. Nurdan öğretmenimin çabaları sonucu annem bir işe girdi. Ben ve kardeşlerimin de eğitimle ilgili bütün harcamalarını karşılayacak düzenli burs ayarladı. Ta ki herbirimiz mesleklerimizi elde edinceye kadar. Ne olmam gerektiğine o an karar vermiştim. Öğretmen olacaktım. Ben de Nurdan öğretmenim gibi kız çocuklarının maddi ÇIKARLAR uğruna feda edilmemesi, onların da her türlü hakka sahip birer birey olarak yetiştirilmesi için elimden geleni yapacaktım. Şu an sevdiğim mesleği yapıyorsam, mutlu mesut bir yuvaya sahipsem bunu Nurdan öğretmenime borçluyum. Kendisine müteşekkirim ve ona bir hayat borcum var.
Nurdan öğretmen şu an emekli; ama yine de topluma yeni Aysimalar kazandırmaya devam ediyor.
Aysima Eren, Rize
AİLEM DERGİSİ / 20 MAYIS 2006